Vangele do Jan 1,1-18

Tl pröm êl la Parora, y la Parora ê pro Idî, y la Parora ê Idî.
Tl pröm êra pro Idî. Döt é deventè tres la Parora, 
y zënza la Parora ne n’él deventè nia,
de ći che é deventè.
Te ëra êl la vita,
y la vita ê la löm dla jënt.
Y la löm lomina tla scurité,
y la scurité ne l’à nia tuta sö.

Le vangele da incö nes dij: Döt ci che é deventé y döt ci che é
vëgn da öna na fontana: da Chël Bel Dî, creatur y pere.
Al nes surandá süa creaziun, por ch'i la mantignunse, la godunse
y por ch'i sintiunse süa presënza.
Amiraziun, respet y reconescënza dess nes implí defrunt a döta süa creaziun.
Ciodí á pa Chël Bel Dî cherié chësta gran opra
y ti l'á surandada ala jënt, oron ch'ara cooperass cun ël?
L'amur de Dî por la jënt é la rajiun de döt ci ch'al á cherié.

Co ess pa Idî sciafié da nes mostré süa intenziun te na manira plü tlera
co da lascé deventé so amur na porsona umana te döt anfat sciöche nos,
te Gejú Crist, so Fi, che é gnü sön nosta tera despassënta.
Chësc so Fi é löm, che ti dá lominus a nostes domandes y
a nüsc problems. Cun süa vita ch'al á partí cun nos nes dál respostes y indicaziuns
por che vignun pois conësce la dërta vita y ciafé so tru.
Süa noela nes dëida speré y confidé;
baldi ne la tolunse gonot nia sö y ne viunse nia aladô.

Mo Chël Bel Dî ne dá nia sö le plann ch'al á cun nos.
Te süa bunté restel pere y uma de nos düc,
al nes vëgn tres indô adincuntra ince por trus ch'i ne conesc

Vangele do Lüca 2,22-40

Por i geniturs de Gejù êl gnü le dé dla purificaziun scrita dant dala lege de Mosè.
Ai à condüt le möt a Ierùsalem, por le dediché al Signur, ......
Scimun â tut le möt te sü brac y à laldè Idî cun les parores:
Śëgn lascia, oh Signur, jì to fant en pêsc, sciöche t’as dit.
Deache mi edli à odü la salvëza,
che t’as arjigné dan da düć i popui,
na löm, che ispirëia i pagans,
y gloria por to popul Ìsrael.
So Pere y süa uma se fajô demorvëia
dles parores che gnô dites porsura
Gejù. Y Scimun i à benedì y ti à dit
a Maria, ala uma de Gejù:
Chësc é destiné, che tröc te Ìsrael
tomes, tres ël, y tröc vëgnes derzà sö,
y ël sarà n sëgn a chël ch’al ti vëgn
dè decuntra. Insciö dess gnì a löm i
pinsiers de tröpa jënt. A té instëssa
indere te passaral na spada fora por le cör.

Dî alalungia nes é la Familia da Nazaret gnüda metüda dant sciöche l'ejëmpl ideal de na familia.
Mo i vangeli ne scuta nia ia les dificultés y
i crüzi che Ojöp y Maria incunta: la familia mëss s'un sciampé tl Egit,
Gejú sparësc cun 12 agn y ince le vangele da incö baia plütosc de crises.
Por gauja de Gejú nen sarál tröc che toma y a Maria ti passarál na spada fora por le cör.
La familia da Nazaret ne vëgn nia sconada da crises y da conflic,
mo é impó santa tl vers ch'ara se liëia a Chël Bel Dî.
Insciö devëntera impó de ejëmpl y de aiüt: Fora por i alc y
i basc che les families passa aldedaincö
nes insëgnera da nes lié tres indô a Chël Bel Dî.

Vangele: Jan 1,1-18

.... Al é gnü te süa proprieté, mo i sü ne l’à nia tut sö.
Mo a düć chi che l’à tut sö, ti àl dè la potesté de gnì fis de Dî,
a düć chi che crëi te so inom,
... Y la Parora é gnüda ćern y à abité danter nos,
y nos ùn odü süa gloria, la gloria dl Fi su dl Pere,
plëgn de grazia y de verité.

Tl test original grech stál: "La Parora che á metü sö süa tënda danter nos.
" Chël Bel Dî s'á chirí fora n'esistënza dër debla y malsigüda pro la jënt.
Y tl medemo tëmp baia le medemo vers dla gloria de Dî.
Chësta é bëgn na gran contradiziun.
Mo i sun dër reconescënta y contënta da ciafé Chël Bel Dî
y süa gloria tles üties de nosc tëmp
y te mi ambiënt de vita bun o stlet ch'al é.(Image)

Vangele do Lüca 1,26-38

L’agno ti à respognü: Le Spirit Sant gnarà sön tè y
la forza dl Altiscim destenarà süa ambria sura tè.
Chël che nasciarà sarà porchël sant y gnarà nominé Fi de Dî.
Inće Elisabeta, tüa parënta, à ćiamò con- zepì n fi te süa eté;
scemìa ch’an aratâ ch’ara ne ciafass nia plü mituns, éra śëgn bele tl sesto mëis.
Pro Idî n’él nia de imposcibl.
Ailò à dit Maria: I sun la fancela dl Signur; al sozedes cun mè sciöche t’as dit.

Tl zënter de chësc vangelé él le Spirit de Dî y l'onipotanza de Dî,
che nes dá döta la rajun da speré y da crëie,
ince sc'i oressun dí che l'Onipotënt messess impedí certes cosses.
Cis en chësc ultimo ann essun albü tröpes gaujes da damané
ciodí á pa la pandemia propi atoché tan la püra jënt.
Nia la realté dan da nüsc edli n'é buna da nes dé na resposta,
mo la fede: Maria respogn, sciöche ince Gejú respognará tl Urt dl Orí:
"Al sozedes do tüa orenté.", che se mët tles mans de Dî.

Vangele do Merch 1,1-8

Canche i iüdes â ortié da Ierùsalem infora proi y lević da d’ël cun la domanda:
Chê este pa tö?, àl confessè y n’à nia loghenè; al à confessè:
Iö ne sun nia le Messia. Ai l’à damanè: Chê este pa spo? Este Elìa?
Y al à dit: I ne le sun nia. Este tö le profet? Al à respognü: Nou.
Dailò l’ài damanè: Chê este pa tö? I messun ti dè resposta a chi che nes à menè.
Ćî nen dìjeste pa de tè instës?
Al à dit: Iö sun la usc de chël che scraia tl desert:
Avaliedi le tru al Signur!,
sciöche le profet Isaìa à dit.
Danter chi ch’ê gnüs ortià a damanè,
êl inće farisês. Ai à damanè Jan:
Ćiodî batiëieste pa spo, sce te n’es
no le Messia, no Elìa, no le profet?
Al ti à respognü: Iö batiëii cun ega.
Amesa os ite n’él un, ch’i ne conescëis
nia,ël é chël che vëgn do da mè,
y iö ne sun nia dëgn de ti desćiolè i ćialzà.

Umilté, religiosité y fede n'á pordërt nia da nen fá cun deblëza.
Döta la fortëza umana ne dá degöna garanzia y n'á inultima degun valur.
Chël che costruësc ma sön se instës, jará dessigü sot, adora o tert.
Chël che vëiga ite ch'al n'á da su degöna esistënza y degöna importanza
y che capësc che la dërta forza sciafiel ma da ciafé altró,
chël che sint che süa esistënza é tles mans de Chël Bel Dî,
a chël ti vëgnel scinché na forza ch'al ne s'ess gnanca mai somié.
Chësta segurëza él che ti dá a Jan Batista l'energia por süa misciun,
ince sc'al n'e s'aratâ gnanca dëgn da ti desćiolé i cialzá a Gejú.
Nia da d'ëra infora - mo savon che Chël Bel Dî é da süa pert -
é jënt credënta buna da jí sura mürs fora y datrai cinamai da i bate jö.

Vangele do Merch 1,1-8

Scomenciamënt dl vagnele de Gejù Crist, dl Fi de Dî: Al à metü man,
sciöch’al sta scrit pro le profet Isaìa: I te mëni mi anunziadù danfora;
al dess te daurì le tru. Na usc scraia tl desert: Arjignedi al Signur le tru!
Avaliedi les strades!
Insciö ê lovè sö Jan Batista tl desert y pordicâ la converjiun y le bato por le
pordonn di pićià. Döta la Iudea y düć i abitanć de Ierùsalem jô fora da d’ël;
ai confessâ sü pićià y se lasciâ batié da d’ël tl Iórdann. Jan â indos n guant
de polan de camel y n ciol de coran incër sü üfs, y al viô de saioć y de mil
salvaria. Al incundâ: Do mè nen vëgnel un che é plü gaiert co iö; iö ne sun nia
dëgn de me cufé por ti desćiolè i ćialzà. Iö ves à batié cun ega,
mo ël ves batiarà cun Spirit Sant.

Le vangelist Merch mët man la storia de Gejú
cun le profet Isaia, che dá coraje te tëmps scürs, n valgügn cënc agn denant.
Y spo ne vëgnel nia atira a baié de Gejú, mo al nes presentëia naota
Jan Batista, le nunziadú, che vir radicalmënter por chësc so sorvisc.
Jan se sint sciöche sorvidú de un che é plü gran co ël.
L'inom de Jan significhëia "Idî é graziënt",
al é na impormetüda che devënta vëi tl bambin che nasc a Betlehem;
de so nadé ne cunta Merch nia te so vangele.
Gejú vëgn adalerch sciöche un di tröc che vëgn a se lascé batié tl Iordan,
sconesciü y imponenia da suraodëi.
Jan Batista conësc le momënt olach'al mëss se mëte da na pert.
Deache sëgn scomëncel la gran storia .... chëra dl Fi de Dî.
Y cun ël ince mia storia.

Vangele do Merch 13,24-37

Avisa insciö desses capì, canch’i odëis che döt cant chësc é tl sozede,
che la fin é dan porta. Amen, i ves diji: Chësta generaziun ne passarà nia,
ćina che döt cant chësc ne sozed. Cil y tera passarà, mo mies parores ne
passarà nia. Mo degügn ne conësc chël dé y chë ora, no i agnui dl cil, y
gnanca le Fi, mâ le Pere. Metede averda, y stede muntri! Deach’i ne savëis
nia, canche le tëmp é chilò. Ara é sciöche cun n ël che à lascè süa ćiasa,
por se mëte söl iade: Al ti à surandè döta la responsabilité a sü fanć,
a vignun so laûr; le portier àl comanè de stè munter. Porchël stede muntri!
Deache i ne savëis nia, canche le patrun de ćiasa vëgn indô,
sce da sëra o da mesanöt, sce dal ćiant dl ial o da doman.
Al ne dess nia, canch’al vëgn te n iade, ves urté tla sonn.
Ći ch’i diji a os, chël diji a düć:
Stede muntri!

A ci dessun pa ti mëte averda te chësc monn scassé decá cun nosc cör sprigoré?
Cater iadi nes amonësc Gejú tl vangele da incö: Stede muntri.
Sté muntri amesa döt ci che sozed y s'arjigné a Chël Bel Dî y a Gejú che vëgn.
Ester muntri é deplü co ma se descedé da doman y daurí i edli.
Al é tres indô momënc ia por le de olach'i á l'ocajiun da sté munter, da mëte
averda, da ciaré ci ch'al sozed y da odëi cal che é mi compit sëgn y chiló
y da m'arjigné da incunté Gejú che vëgn.
Ci che Gejú á dit ne passa nia y resta vëi, ince sce le monn pê atramënter.
Mia fin sön chesta tera y la fin dl monn gnará dessigü adora o tert:
I ne mëssi nia planifiché mia vita cun de gragn proiec, mo ester arjigné daite.
Vire vigni de sciöch'al foss l'ultimo, zënza sté cun trica
y zënza me lascé amatí dala tëma te mia vitalité.